بحث دانشجویان آسیایی و رنگین پوستان

اختلاف نظرها و وضعیت بین افراد آمریکایی و افراد آسیایی به عنوان رنگین پوستان تا مدت ها موضوعی مهم در بحث های داغ محسوب شده است. در ده های اخیر آسیایی ها را بیشتر با امتیاز سفید پوست بودن ارتباط میدادیم تا مبارزه POC.

نوامبر سال 2020 مدارس دولتی شمال تورستون ، مدرسه واشنگتن با جدا سازی دانش آموزان آسیایی از بقیه دانش آموزان و طبقه بندی آنها از نظر رنگ پوست خشم و نارحتی بسیاری از افراد را برانگیخت.

اخیراً، دانشگاه مریلند (UMD) به دلیل گروه بندی مشابه دانشجویان آسیایی با دانشجویان سفیدپوست و حذف آنها از دانش آموزان رنگین پوست در داده های پذیرش، با واکنش منفی مواجه شد.

در حالی که NTPS و UMD به دلیل عدم حساسیت خود عذرخواهی کردند، هر دو انتخاب خود را با توضیحات مشابه توجیه کردند: گروه بندی دانش آموزان سفیدپوست و آسیایی با هم باعث می شود گروه های کمتر در داده ها بیشتر قابل مشاهده باشند و برای گروه هایی که فرصت های کمتری روی آنها تمرکز شود. گروه های کم نمایندگی به درستی کانون ضروری مدارس هستند. گروه های اقلیت مانند آمریکایی های آفریقایی تبار، بومیان و آمریکایی های لاتین تبار با تاریخ مستمری از معایب سیستماتیک و شکاف فرصت مواجه بوده اند. اما این گروه‌بندی از دانشجویان آسیایی و سفیدپوست نیز در بسیاری از کلیشه‌هایی که آمریکایی‌های آسیایی‌آمریکایی با آن‌ها مواجه هستند، بازی می‌کند.

یکی از این کلیشه ها این ایده است که آسیایی-آمریکایی ها به نوعی «سد اقلیت» را شکسته و به موفقیت دست یافته اند. این کلیشه که بیشتر به عنوان اسطوره اقلیت مدل شناخته می شود، آسیایی ها را به دروغ به عنوان افرادی ساکت، مطیع قانون و به عنوان اثباتی برای سایر اقلیت های قومی و نژادی توصیف می کند که بی عدالتی نژادی را می توان تنها از طریق سخت کوشی و اراده شکست داد. طبقه بندی دانش آموزان آسیایی با دانش آموزان سفیدپوست همچنان مردم را به این باور می رساند که آسیایی ها به عنوان “اقلیت نمونه” می توانند به عنوان افراد برتر و ممتاز تعمیم داده شوند. این فرض می‌کند که آمریکایی‌های آسیایی شبیه آمریکایی‌های سفیدپوست هستند و دیگر با معایبی مواجه نیستند.

به دلیل این تعمیم و این دیدگاه است که تبعیض نژادی دیگر بر آسیایی ها تأثیر نمی گذارد، بسیاری از مردم آسیایی-آمریکایی ها را «سفیدپوستان افتخاری» می دانند، برچسبی که به آپارتاید آفریقای جنوبی برمی گردد. برای چندین دهه، همه، از جمله خود آسیایی‌آمریکایی‌ها، متقاعد شده‌اند که آسیایی‌ها در سیستم آمریکایی عالی عمل می‌کنند، در حالی که در واقعیت، دانش‌آموزان آسیایی آمریکایی یکی از بالاترین نرخ‌های خودکشی را در این کشور دارند و 32 درصد از بزرگسالان آسیایی‌آمریکایی در هراس هستند. به دلیل نژادشان مورد حمله فیزیکی یا تهدید قرار می گیرند، نسبتی بالاتر از هر گروه نژادی یا قومی دیگری. علیرغم موفقیت ظاهری آنها در نیروی کار، آمریکایی های آسیایی-آمریکایی کم احتمال ترین گروه نژادی هستند که به سمت های اجرایی ارتقا پیدا می کنند و سطح فقر در محله های چین بارها و بارها نادیده گرفته می شود.

مسئله درک نزدیکی آسیایی‌آمریکایی‌ها با آمریکایی‌های سفیدپوست در سلسله مراتب این است که، علاوه بر جدا کردن گروه‌های اقلیت، از دریافت کمک مورد نیاز آسیایی‌آمریکایی‌ها نیز جلوگیری می‌کند. این کلیشه که همه آسیایی‌ها در مدرسه خوب عمل می‌کنند، منجر به نادیده گرفتن معلمان از نیازهای دانش‌آموزان آسیایی سخت در مقایسه با همتایان خود می‌شود. به همین دلیل است که مهم است که آمریکایی‌های آسیایی را به‌عنوان POC بشناسیم – نژادپرستی که آنها با آن روبه‌رو هستند برعکس غیر اساسی است، همانطور که در جنایات ناشی از نفرت COVID-19 دیده می‌شود. این کلیشه که آنها از موانع POC شکسته اند دقیقاً همان چیزی است که به آنها آسیب می رساند.

برای بسیاری از دانشجویان آسیایی و آسیایی آمریکایی، از جمله من، از اقدامات NTPS و UMD و اینکه چگونه طبقه بندی آسیایی-آمریکایی ها به عنوان دانشجویان رنگین پوست تبعیض و چالش هایی را که آسیایی-آمریکایی ها با آن روبرو هستند، ناراحت می کنند، قابل درک بوده است.

این نکته قابل درک بود که نمایش به ظاهر بی ضرر جمعیت شناسی به موضوع بسار بزرگی اشاره دارد:مهم است این موضوع را بدانید که طبقه بندی های انجام شده در این مدارس بخاطر برجسته کردن گروهایی بود که از نظر تاریخ کمتر حاضر بودند.

از این مناقشه، ما نباید به این موضوع بپردازیم که دسته بندی چقدر آسیب زا بوده است، بلکه باید به این موضوع بپردازیم که چگونه می توانیم مسائل و تنوع درون هر گروه از مردم را بهتر درک و تصدیق کنیم.